- 1-3 werkdagen levertijd
Menu
Deze maatstaf is steeds vaker in gebruik als gezondheidsindicator, en nu we steeds meer gewaarschuwd worden voor de obesitasepidemie die delen van de wereld overspoelt, is het bijna onmogelijk om de statistieken rond BMI te negeren.
Wat is de BMI precies? Wanneer werd het uitgevonden en wat meet het eigenlijk?
Simpel gezegd is de BMI een maatstaf voor lichaamsvet op basis van lengte en gewicht, en is van toepassing op mannen, vrouwen en kinderen. Het voordeel is dat het een snelle en gemakkelijke manier is om iemands gezondheid te bepalen, begrijpelijk voor zowel artsen als hun patiënten.
Je kunt het zelfs zelf berekenen. Zodra je je BMI hebt, vergelijk je je score met de bovenstaande tabel, en voilà, je komt erachter of je ondergewicht, normaal gewicht, overgewicht of obesitas hebt.
Dit roept de vraag op: hoe zijn we in de eerste plaats begonnen met het gebruik van deze meting?
In de 19e eeuw streefde Adolphe Quetelet, een van de meest invloedrijke statistici van die eeuw, ernaar om de “normale” mens te definiëren.
Dit was geen gemakkelijke taak, want Quetelet wilde alles weten, van de gemiddelde armkracht tot de gemiddelde leeftijd van het huwelijk. In zijn poging om een nieuwe tak van de wetenschap, genaamd “sociale fysica”, op te richten, ontdekte Quetelet uiteindelijk de Body Mass Index.
Met behulp van gegevens van enkele honderden van zijn Belgische landgenoten merkte Quetelet op dat het gewicht van zijn landgenoten varieerde in verhouding tot het kwadraat van hun lengte, in plaats van dat het gewicht direct in verhouding stond tot de lengte, zoals eerder werd aangenomen.
Dit betekende dat de eerdere veronderstelling dat mensen die 10% langer waren dan gemiddeld ook 10% zwaarder waren, werd vervangen door de veronderstelling dat mensen die 10% langer waren dan gemiddeld, doorgaans ongeveer 21% zwaarder waren.
In 1832 maakte hij zijn resultaten openbaar in de Proceedings of the Academy of Sciences. Zijn artikel, getiteld ‘Recherches sur le poids de l’homme aux différents âges’ (Onderzoek naar het gewicht van de mens op verschillende leeftijden), werd met open armen ontvangen door zijn landgenoten.
Zijn bevindingen werden zo goed ontvangen dat Quetelet vervolgens in 1835 een boek publiceerde over het onderwerp (Een verhandeling over de mens en de ontwikkeling van zijn vaardigheden).
In dit werk was Quetelet ervan overtuigd dat zijn observaties over gewichtsklassen klopten. Neem bijvoorbeeld het volgende fragment uit hoofdstuk twee:
“Als de mens in alle afmetingen gelijkmatig toenam, zou zijn gewicht op verschillende leeftijden het kubus van zijn lengte zijn. Dit is echter niet wat we in werkelijkheid observeren.
De toename van gewicht is langzamer, behalve tijdens het eerste levensjaar; dan wordt de eerder genoemde verhouding vrij regelmatig waargenomen. Maar na deze periode, en tot vlak voor de puberteit, neemt het gewicht bijna evenveel toe als het kwadraat van de lengte.”
“De ontwikkeling van het gewicht wordt weer erg snel tijdens de puberteit en stopt bijna na het vijfentwintigste jaar.
In het algemeen vergissen we ons niet veel als we aannemen dat tijdens de ontwikkeling de kwadraten van het gewicht op verschillende leeftijden de vijfde machten van de lengte zijn, wat natuurlijk leidt tot deze conclusie: bij het ondersteunen van de constante soortelijke massa, is de transversale groei van de mens minder dan de verticale.”
Hoewel de ‘Verhandeling over de mens’ in de 19e eeuw in verschillende talen werd vertaald, bleef de invloed ervan beperkt tot de medische gemeenschap. Pas in de 20e eeuw zagen we dat BMI-metingen in de populaire maatschappij doordrongen.
Dit gaat echter niet zonder problemen, aangezien veel mensen bezwaar hebben tegen het ongepaste gezag dat de BMI-tabel krijgt van de media en bepaalde gezondheidsorganisaties.
Een punt van discussie voor velen is het feit dat BMI volledig geen rekening houdt met het percentage lichaamsvet, wat misschien wel een belangrijkere gezondheidsindicator is.
Uiteindelijk vallen veel topsporters in de categorie obesitas volgens de BMI-tabel; veel ‘normale’ mensen zijn eigenlijk ongezond, en veel mensen met overgewicht zijn gezond.
In het begin van de 20e eeuw werd het duidelijk dat ziekten op een of andere manier verband hielden met overmatig lichaamsvet, iets dat de actuariële wereld enorm interesseerde, omdat er steeds meer claims binnenkwamen van hun zwaarlijvige polishouders.
Het groeiende aantal claimanten bracht Louis I. Dublin, vice-president van de Metropolitan Life Insurance Company en zelf statisticus, ertoe een middel te zoeken om degenen met een hoger risico te classificeren. Dublin was de eerste die de ontwikkeling leidde van tabellen met normale gewichten, gebaseerd op de gemiddelde gewichten die voor een bepaalde lengte waren geregistreerd.
Iets dat je ongetwijfeld zult hebben opgemerkt, want dit is precies wat Quetelet ongeveer een eeuw eerder had gedaan.
Naarmate Dublin meer en meer gegevens verzamelde, kreeg hij te maken met een zeer brede (geen woordspeling) reeks gewichten voor mensen van hetzelfde geslacht en dezelfde lengte. Om zichzelf te helpen door alle cijfers heen te komen, verdeelde Dublin de gewichtsverdeling op een bepaalde lengte in drieën en noemde deze “klein”, “medium” en “groot” frame.
De gemiddelde gewichten van deze derde groepen werden vervolgens aangeduid als ‘ideale’ gewichten. Iedereen die tussen de 20–25% van het ‘ideale’ gewicht woog, werd als ondergewicht beschouwd, en iedereen die tussen de 70–100% van het ‘ideale’ gewicht zat, werd als morbide obesitas beschouwd.
Voor verzekeringsdoeleinden werd ongewenst gewicht beschouwd als 20–25%, en morbide obesitas als 70–100% boven het gewenste gewicht voor een bepaald frame.
Toen het voor de concurrenten van Metropolitan Life duidelijk werd dat er een verband was tussen fysieke kenmerken en morbiditeit, werden BMI-tabellen de norm bij het berekenen van verzekeringspremies.
Hoewel BMI-tabellen in de periode tussen de wereldoorlogen de norm werden, was het pas in de jaren 70 dat de medische gemeenschap ze massaal begon te gebruiken.
Ancel Keys, de man die vaak wordt beschuldigd van het leiden van de anti-vetbewegingen van de jaren 70 en 80, speelde ook een belangrijke rol in de verspreiding van BMI-tabellen onder artsen.
In 1972 publiceerde hij in de fysiologie de studie “Indices of Relative Weight and Obesity”, een baanbrekend onderzoek onder meer dan 7.400 mannen in vijf landen waarin werd onderzocht welke lengte-gewichtformule het beste overeenkwam met het lichaamsvetpercentage van elk subject, gemeten op een meer directe manier.
Keys probeerde een jarenlange discussie onder de medische gemeenschap te beslechten over welke formule obesitas en de levensverwachting het beste meet.
Opmerkelijk genoeg bleek Quetelets formule, gewicht gedeeld door de lengte in het kwadraat, de meest betrouwbare te zijn. Bij het bespreken van zijn resultaten bedacht Keys een nieuwe naam voor Quetelets formule: de body mass index.
De Body Mass Index verschilde enigszins van de eenvoudige categorieën die door verzekeringsmaatschappijen werden gebruikt, doordat het gewicht werd gedeeld door de lengte in het kwadraat in plaats van percentages van het lichaamsgewicht te gebruiken.
De acceptatie van de BMI maakte het voor onderzoekers, epidemiologen en artsen mogelijk om goedkope en eenvoudige metingen uit te voeren. Interessant genoeg markeerden de jaren 70 de geboorte van grootschalige gezondheidsrapporten, dankzij het gemak van het meten van de BMI.
In 1985 begon de National Institutes of Health in de Verenigde Staten obesitas te definiëren aan de hand van BMI-waarden. Aanvankelijk werden de drempels voor obesitas vastgesteld op het 85e percentiel van de BMI voor elk geslacht: 27,8 voor mannen en 27,3 voor vrouwen.
Vervolgens veranderde de NIH in 1998 de regels: ze consolideerden de drempel voor mannen en vrouwen, hoewel de relatie tussen BMI en lichaamsvet verschillend is voor elk geslacht, en voegden een extra categorie toe, “overgewicht”.
De nieuwe grenswaarden—25 voor overgewicht en 30 voor obesitas—waren mooie, ronde getallen die gemakkelijk te onthouden waren voor artsen en patiënten.
Gek genoeg wilde Ancel Keys nooit dat de BMI zou worden gebruikt als maatstaf voor obesitas. In zijn oorspronkelijke paper waarschuwde hij expliciet tegen het gebruik van de body mass index voor individuele classificaties.
Keys wist dat een eenvoudig getal als de BMI geen rekening kon houden met verschillen zoals geslacht, leeftijd, spiermassa, botdichtheid, enzovoort. Keys probeerde gewoon een manier te vinden om grootschalige gezondheidsstudies zo nauwkeurig mogelijk uit te voeren. De BMI was een middel, geen onfeilbaar getal.
Helaas lijkt het erop dat Keys’ waarschuwingen aan dovemansoren gericht waren, aangezien iedereen, van de Wereldgezondheidsorganisatie tot je plaatselijke arts, de BMI gebruikt als indicator van gezondheid en, belangrijker nog, als indicator van obesitas.
In de afgelopen jaren hebben steeds meer mensen zich uitgesproken tegen de BMI en deze bestempeld als een verouderde maatstaf die geen rekening houdt met lichaamsvet. Wij zijn het met hen eens.
Nu de wereld met een steeds groter wordende gewichtscrisis te maken krijgt, wordt het duidelijk dat de BMI voor individuele metingen moet worden afgeschaft en dat er een nieuwe methode moet worden ingevoerd. Alleen dan kunnen we een goed beeld krijgen van iemands gezondheid.
Anabole steroïden, HGH, SARM’s, Peptiden rechtstreeks uit Europa. Veilige en discrete levering rechtstreeks uit de EU.
© 2023 All Rights Reserved