De geschiedenis van de Plank oefening

De kans is groot dat ieder van ons een schijnbaar eindeloze tijd vastzit in de ‘plank’-positie die hierboven wordt weergegeven. Toen ik als dromerige tiener begon met krachttraining voor rugby, deden we elke denkbare variatie van de plank.

We deden het voor tijd; we bewogen in cirkels, voegden gewichten toe en soms plaatsten we elkaar op onze ruggen om de weerstand te vergroten en onze core-strength te verbeteren.

Was het allemaal tijdverspilling? Waarschijnlijk, als we eerlijk zijn.

Hoewel je de effecten van de plank op je buikspieren bijna onmiddellijk kunt voelen, werd elke pijn die ik had door een zwakke ‘core’ — dat oh zo vluchtige begrip — uiteindelijk opgelost door grote hoeveelheden squats, deadlifts, reverse hyperextensions en rugextensions, gecombineerd met strikte cable crunches en hanging leg raises.

Als deze oefeningen je core niet uitdagen, zou ik voorstellen om je vorm opnieuw te evalueren.

In ieder geval is het onmiskenbaar dat de plank-oefening in de afgelopen twee decennia een vast onderdeel van de fitnessgemeenschap is geworden. Hoewel het in mijn eigen gym, in zekere zin, aan het afnemen is, wordt het nog steeds gebruikt door talloze personal trainers en lessen over de hele wereld. Dit leidt ons naar het onderwerp van vandaag.

Wie heeft de plank-oefening uitgevonden, en hoe is het zo damn populair geworden? Verder, is het eigenlijk voordelig? Ik zal mijn eigen vooroordelen zo goed mogelijk opzijzetten voor het laatste punt.

Wie heeft de plank uitgevonden?

Als iemand die momenteel een PhD doet over fysieke cultuur in de vroege twintigste eeuw, vind ik dat ik tenminste wat onderzoek kan doen.

Zoals zo vaak het geval is, verplettert het proberen te ontrafelen van de geschiedenis van bepaalde oefeningen mijn kwetsbare ego in zoveel stukken. Dit is een zeer omslachtige manier om te zeggen dat ik simpelweg niet kan achterhalen wanneer de plank-oefening is uitgevonden.

Wat ik echter wel kan doen, is je vertellen over enkele voorlopers die hebben geholpen de beweging te populariseren, waardoor mijn nutteloze PhD iets minder nutteloos wordt, denk ik.

Na enkele dagen aan dit punt te hebben besteed, is er een gemeenschappelijk thema naar voren gekomen.

Specifiek hebben mensen Joseph Pilates, de man achter de Pilates-school van training, genoemd als de uitvinder van de plank. In tegenstelling tot moderne varianten, die de tijd benadrukken die in deze positie wordt doorgebracht, gebruikte Pilates de oefening naar verluidt voor herhalingen en kracht in plaats van uithoudingsvermogen.

Wanneer mensen Pilates als de precursor noemen, verwijzen ze meestal naar de Leg Pull Front-oefening die hieronder is weergegeven, waarvan ik, om eerlijk te zijn, geen echte ervaring heb.

Dus, het Pilates-systeem van training ontstond in de jaren 1920, waarvan we het verhaal in een later bericht zullen behandelen. Dit lijkt zeker de beweringen te ondersteunen dat Joseph Pilates een plankachtige oefening heeft uitgevonden.

Een andere gedachte die me te binnen schoot, was de uitvinding van de burpee. Probeer je de laatste keer te herinneren dat je een ronde burpees hebt gedaan. Ik blokkeer het meestal, maar probeer het. Een segment van de beweging omvat een plankachtige houding in de push-up-positie.

Zoals we uit eerdere blogposts weten, werd de burpee in de late jaren 1930 en vroege jaren 1940 gepromoot door Mr. Royal H. Burpee, mogelijk de grootste naam aller tijden. Zelfs als Pilates Burpee, een zin die ik nooit dacht te schrijven, met een decennium of zo overtrof, is het mogelijk te zeggen dat beide mannen samen hebben bijgedragen aan de promotie van vroege voorlopers van de plank.

Wat er in de daaropvolgende decennia gebeurde, blijft voor mij het grootste mysterie. Zowel Pilates als de burpee bleven in gebruik, maar we waren nog ver verwijderd van de ‘Core’-rage, die de plank-oefening op de voorgrond leek te houden. Wat is er gebeurd?

Daar komt Stuart McGill in beeld.

Als je ooit de donkere uithoeken van het internet hebt bezocht die door de krachtgemeenschap worden bewoond, is de kans groot dat je op een gegeven moment Dr. Stuart McGill bent tegengekomen.

Gebaseerd aan de Universiteit van Waterloo in Canada, lijkt McGill’s levenswerk gericht te zijn op het uitbannen van lage en algemene rugpijn, evenals het bevorderen van wervelkolomvriendelijk buikwerk. We hebben gezien dat McGill’s werk in de afgelopen tweeënhalf decennia een aanzienlijke impact heeft gehad op de krachtgemeenschap.

Dankzij hem zijn mijn geliefde Russische twists grotendeels een ding van het verleden geworden, en zelfs de traditionele sit-up heeft kritiek gekregen.

Wanneer McGill spreekt, luisteren mensen, en dit is precies waarom ons verhaal nu naar hem toekomt. Al in 1999 was McGill co-auteur van onderzoek naar bridges en side bridges in relatie tot het stabiliseren van de onderrug.

Tegen 2003 produceerde McGill zelf werk voor personal trainers dat direct gerelateerd was aan de plank- en zijplankoefeningen (zie hier).

Was McGill een eenmanskracht in het promoten van de plank?

Nee, natuurlijk niet, maar hij had wel een enorme invloed.

Mensen luisterden. In 2005 introduceerde Brian MacKenzie 101 evaluatietests voor atleten en leken, met een reeks verschillende tests, waaronder de plankoefening.

Voor de tiener-Conor waren de MacKenzie-tests verantwoordelijk voor een constante stroom van sprinten, springen en gewichtheffen.

De plank groeide intussen in populariteit. Zowel personal trainers als het algemene publiek begonnen het te gebruiken terwijl we de piek van de ‘core training’-rage bereikten, iets waar ik waarschijnlijk heel cynisch op terug zal komen in toekomstige berichten.

Certificeringen voor personal trainers, zoals Ace Fitness, begonnen er lyrisch over te worden, en de sit-up werd vervangen door de plank. Dit bleef niet onopgemerkt.

In 2009 besloot de International Association of Fire Fighters om de sit-up-eis te laten vallen ten gunste van een planktest op verzoek van McGill en anderen in het vakgebied. Datzelfde jaar kwam het nieuws van het Amerikaanse leger dat planken mogelijk zouden worden opgenomen in hun eigen toelatingseisen ter vervanging van de sit-up. Op het moment van schrijven lijkt dit nog niet te zijn gebeurd, hoewel je me moet corrigeren als ik het mis heb.

Het feit dat zo herkenbare instellingen de sit-up lieten vallen of overwegen om dat te doen ten gunste van de plank, was belangrijk om de simpele reden dat het breed werd gerapporteerd. De plank groeide daardoor in de publieke verbeelding.

Zijn planken de moeite waard?

Volgens de International Sports Science Association zijn planken een van de meest effectieve buikspieroefeningen die je kunt doen. Ze beschermen de wervelkolom, activeren de buikspieren en zijn gemakkelijk aan te leren. Bovendien wordt de overdracht van de oefening naar andere gebieden als groter gezien.

Voor degenen onder jullie die geïnteresseerd zijn in verschillende variaties van de plank, verwijs ik jullie hierheen.

Anecdotisch heb ik ontdekt dat de plank-oefening zeker zijn plaats heeft, vooral voor beginners of degenen die herstel van blessures ondergaan.

Uit mijn persoonlijke ervaring ben ik echter iets sceptischer. Ik heb gemakkelijk vijf jaar besteed aan elke plankvariatie die je je kunt voorstellen, en pas toen ik mijn vorm bij grote lifts zoals squats en deadlifts herzag, begon ik mijn onderrug echt te stabiliseren (en met het herzien van mijn vorm bedoel ik correct aanspannen).

Ik combineerde squats en deadlifts met andere grotere bewegingen voor de achterste keten, samen met strikte buikspieroefeningen.

Dit heeft mijn kracht veel meer verbeterd dan planken ooit deden. Uiteindelijk, of aan het eind van de training, hangt het af van wat je doelen zijn en hoe nuttig de oefening is. Ik zou graag willen weten hoeveel van onze lezers de plank regelmatig opnemen en hoe voordelig ze deze vinden.